4 uur in de ochtend en daar nog 26 minuten bij... het zal nog even duren alvorens de zon zich toont.
Ik heb een commitment met mezelf om op dinsdag een tekst te posten die betekenisvol kan zijn voor een mens. Voor één, dat is voldoende, een deal die ik gesloten heb met mezelf.
Mijn nacht heb ik er duidelijk aan opgedragen, want nog steeds komen er weinig woorden op dit moment. Toen ik me daarstraks nestelde onder mijn dons kwam dat hemelse gevoel van het zoete wegdoezelen in dromen...maar daarin toonde zich telkens het vraagteken met de woorden: "en waar blijft je post?". Ik schijf op maandag om dinsdag te posten...
Ik heb het dan maar opgegeven en ben opgestaan en eerlijk gezegd, ik hou van die wonderlijke stille momenten waarop de wereld voor heel even stil lijkt te staan.
En wat ik begrijp dat ik voor nu graag wil delen over wat ik leerde in het leven en wat me nog steeds verwondert is de kracht om toegewijd en trouw aan een beslissing te zijn. Want ik kom uit tijden waarin ik dikwijls wilde bewegen en ondernemen maar het was de angst die me telkens terug floot naar de startlijn en daar bleef ik dan staan. Met een gevoel dat ik weer had gefaald.
Door de angst durven heenkijken en voelen dat ik niet belangrijk hoef te zijn of alwetend of belerend, maar gewoon mag zijn wie ik ben, dat is wat me de benzine gaf om door te zetten en niet meer af te haken wanneer ik onzeker werd.
En het gevoel te falen, niet te durven en daarbij niet goed genoeg te zijn... Ik omarm ze met al mijn liefde, ik ken ze, ze voelen vertrouwd, het zijn deeltjes die zich soms tonen en ze mogen er allemaal zijn.
Wat ik nu voel is de vreugde van het schrijven, ook in dit vroege uur en de overbuur die start zijn vrachtwagen, het eerste teken dat de dag zich weer toont.
Ik voel me erg dankbaar dat ik deze dag ook mag beleven en ik kijk nieuwsgierig uit wat hij me vandaag weer schenken zal.
Ik hoop dat je dat ook kan voelen, vandaag is voor jou ook het begin van een heerlijk nieuw avontuur.
Van harte,
Griet.
コメント