Wanneer oude verhalen je leven komen verfrissen. Hoe doe je dat dan?

Enkele dagen geleden blokkeerde de domeinnaam van mijn website. Resultaat: geen website meer, nergens te vinden.

Mijn maanden werk, alle moed die ik moest vinden, het zakte als de grootste pudding die je ook maar ergens kan vinden, in mijn geest althans, doorheen alle lagen van dit onwaarschijnlijk en onbegrepen grootse en uitdagende universum.

Wat volgde:

Als een katapult die wordt afgeschoten dook ik in de onmacht: "Dit kan ik niet!" Verlatenheid, in de steek gelaten zijn,.. komen in een stroomversnelling mijn leven binnendringen, niet te geloven dat deze nog bestaan.

Ik voel me wegzakken in waardeloosheid, niet genoeg zijn en nog zoveel meer...

Een oud, zo vertrouwd systeem waarin ik zovele jaren leefde.

Ik begrijp het en ik spreek tegen mezelf: "je kent dit, kom er nu maar gewoon terug uit."

Ik vervolg:

Ik til mezelf uit het oude en open me voor de energie van "je gaat het te vinden, de oplossing is nabij."

Een 24 uren zoektocht... maar, met de nodige hulp vind ik de oplossing... ik zucht maar ik ben niet blij.

Vervolg:

Mijn computer en website doen het goed, ze leven verder alsof er nooit iets is gebeurd.

Ik moet verteren. Ik wankel op de scheidingslijn tussen oud en nieuw verkennen en ik begrijp dat ik kan kiezen, maar mijn gevoelens dagen me uit en doen me in rondjes lopen, ze zijn duidelijk niet akkoord met wat ik dacht dat ik het snel had geklaard.

Zoektocht:

Wat doe je als het leven je uitnodigt om te oefenen en je begrijpt het, maar toch zit je te staren in de verte alsof daar de oplossing is. En je het gevoel hebt dat het leven er niet voor heeft gekozen om het je gemakkelijk te maken, je behoort tot diegenen die het "vanzelve" gevoel niet is gegund.

Het plan:

Ik neem de uitnodiging aan, duw niet weg, ga zitten en observeer in mezelf. Meditatie.

Goed om te doen.

Mijn zangjuf, die me ondertussen meer dan 3 jaar ondersteunt en waarvoor ik eindeloos mijn dank kan voelen, zegt dat ik moet zingen in zulke momenten, dan kom ik helemaal terug in kracht. Ik luister naar het lied dat ik voor nu beoefen, "Prayer" en ik kan alleen maar wenen, mijn ogen kiezen een andere weg. Geen noot komt er uit mijn wezen. Zo is dat in het oude verhaal.

Sporten doet me goed. Ik vertrek de volgende ochtend om kwart voor zeven, dan ben ik als eerste op de plek. Samen met de sporters die voor hun werk de moed vinden om hun lijf te doen bewegen en ik hou ook zo van die energie.

Ik voel alleen maar afstand. Goede resonantie, het oude verhaal vind hierbinnen echt zijn weg. Alle voeding is hier aanwezig om rustig in mij een nieuwe plek te vinden, waarin ik vredig in de diepte kan samenzijn.

Ik doe mijn werk en heb mooie mensen die op consult komen. Na een diepgaande sessie eindigen we in een beeld waarin de vrouw met open armen wordt onthaald door haar mooie gezin. Goed voor mijn oude verloren zoektocht naar warme liefde, ik ben ontroert en voel mijn tranen komen en zij doet dat gelukkig ook, dus dat is op zich allemaal niet zo erg. We zijn met twee om dit te voelen, het alleen zijn krijgt een nieuw perspectief.

Mijn redding is nabij, ik heb nog een aantal goede boeken die schrijven over hoe je hier doorheen kan wandelen en in een snikheet bad probeer ik me te concentreren en te lezen, maar ook dat heeft geen zin.

Tot ik mijn boek weg leg en de tranen voel komen van diep binnenin en het kind in mij verwelkom en vraag wat ik voor haar kan doen. Ik neem haar in mijn armen en laat haar voelen hoe welkom ze is in mijn leven en ik omarm en kan mijn liefde voelen voor dit kleine meisje dat zo zoekende was.

Ik duik onder de dons, het maakt niet uit dat het leven rondom mij nog wil bewegen, ik pak me warm in, te warm voor deze tijd. Maar ik vertoef een ganse nacht in grote liefde, in een omarming met mijn mooiste tedere kleine zelf.

De volgende ochtend:

Ik word wakker en herinner me dat ik de planten moet gieten en ik zing de eerste noten van mijn nieuwe lied. Ik glimlach en voel veel dankbaarheid voor het terugkeren. Ik begrijp dat liefde de helende vloeistof is.

Nu?

Ik schrijf mijn verhaal en wil het graag delen, gewoon omdat dit zo menselijk is.

De zoektocht doorheen de oude verhalen naar een plek waar alles een bedding vindt.

En schrijven is mijn ding, dat helpt om mijn leven grappig te vinden, dan keer ik terug tot wie ik helemaal ben.

Overschouwing:

Als mens krijgen we zovele uitnodigingen in het leven om terug te keren naar wie we werkelijk zijn. Of naar het vinden van zoveel meer dan wat we ooit dachten te kunnen ontvangen, een pad naar liefdevol samenzijn.

Thuiskomen in eenvoud en in de omarming met de kinderen die leven in onze verhalen en zo zoekende en verloren zijn, ik ervaar het als grote liefde en kan het eigenlijk niet in woorden omschrijven, ik word er stil van en het maakt me zacht en dankbaar en ik kan voelen hoe dit me heelt.

Ik wens je toe dat mijn woorden je mogen bewegen en dat je kan voelen dat je goed bezig bent. Een trektocht die we allemaal maken in dit leven naar meer liefde en vredevol samenzijn.

Alle paden leiden naar Rome en laat Rome de plaats van liefde zijn.

Vind jouw paden die je helpen in deze bijzondere tijd. Zoals ik de mijne bewandelde en ze elk op zich bijdroegen tot het vinden van vrede, diep in mezelf.

Van harte,

Griet.