Terwijl ik mijn mailbox leeg maak met berichten van meer dan 20 jaar geleden kwam ik de woorden hieronder tegen. Ze omschrijven mijn tocht doorheen het sterven en de zoektocht naar hoe je loslaat wanneer de droom nog niet helemaal verloren lijkt, maar de keuze om los te laten reeds werd gemaakt.
Een zoektocht naar het durven aanvaarden van wat is. Het durven verwelkomen van zovele gevoelens die reeds in mijn kindertijd een bedding vonden. Verlatenheid, niet goed genoeg zijn, te gevoelig zijn voor deze wereld, afgewezen zijn, vreemd zijn, ... een cocktail waarvan ik begreep dat ik daarin kon verder leven en zeker en vast een schuldige vond, de man die ik met gans mijn hart had lief gehad... of ik begreep dat ik de keuze had of nog beter gezegd, dat alles me werd geschonken om te groeien, te verwelkomen wat in me leefde, te durven voelen, een dieper begrijpen te krijgen in de diepte van de wonden om me zo stap voor stap vrij te maken van een verleden dat tot nu toe nog zijn uitlopers had.
Velen van ons maken deze tochten, bergbeklimmingen voor sommigen, diepe ongekende waters voor anderen. Verlorenheid in velden van bloemen waarvan niemand misschien begrijpt hoe je in zoveel schoonheid dit niet omarmen kan.
Maar het is goed met me, ik voel me vrij en ik begrijp dat een trauma een weerslag heeft. Het is mijn verlangen om meer te begrijpen en te voelen en te omarmen, want alles is welkom zoals het is.
Er is zoveel gebeurd en ik heb veel bijgeleerd. Ik heb de onveiligheid, de verlatenheid en de pijn gevoeld. Dit was de sleutel.
Ik schreef de woorden hieronder lang geleden en vond ze terug in een propvolle mailbox. Ik bracht orde door onderdelen te brengen in mijn verleden en koos voor vakjes als "liefde" "spirit" "inspiratie" en "zoektocht".
Ik heb lang getwijfeld of het wel goed was om de woorden onderaan te delen.
En toen dacht ik dat voor diegenen die de tocht doorwandelen dit een uitnodiging kon zijn om hoop te voelen. De tocht heeft zijn lagen en in de eenzaamheid was het mijn pen die me een gevoel van ruimte gaf. Ze hebben een rauwheid en toch voelen ze zacht en ik kan ze zo begrijpen.
Het is goed met me en misschien kan dit je hoop geven als voor nu dit ook de tocht is die je onderneemt. Ik ben bij je en draag je en wens dat je de kracht en de moed kan vinden om door te wandelen zoals een krijger dat doet. Niet wijzend naar de buitenwereld, maar zoekend binnenin. Niemand gaat ooit kunnen opvullen wat je bent verloren, daarin weerleg je gewoon het probleem. Maar een onderzoekend vinden van wie je werkelijk bent en daarin de ontdekkingstocht voelend van wat je steunt en doet glimlachen op momenten dat je dat helemaal niet verwacht.
Wanneer het leven verandert en je geen uitweg meer ziet... zoals een nieuw kind dat wil geboren worden en kiest om dat nu te doen... wel, dat vraagt vertrouwen, overgave en open armen en een bereidheid om in de pijn de vreugde te zien. Voor allen, zowel de moeder als het kind. Het is mijn hoop dat je wordt omringd door een kostbare vroedvrouw die de weg kent en je rustig uitnodigt om te zakken in dit ongelooflijk transformerende proces.
Liefde is de grootste angst van de mens, dat is waar. Een zoektocht die ik zelf heb meegemaakt en waarvan mijn woorden hieronder getuigen.
Er is een diep sterven in mij dat ik niet in woorden kan omschrijven
het maakt me stil en soms zo verloren en tegelijkertijd is het zo leeg en zo onbestemd.
Alsof er wordt geschraapt, rauw en meedogenloos
en tegelijkertijd voelt het zo kwetsbaar en zo teer.
En hoe ik me ook probeer vast te grijpen, zoals een kind dat voor het eerst zijn moeder verlaat,
er is een dieper begrijpen dat weet en heeft gekozen...
Dat in dit dwalen en deze stille reis
een groei ligt verscholen, in lijn met wat mijn ziel zo wenst.
Mijn gebed voor steun en omarming schenk ik aan wat ik hoop dat me gidst,
ik geef me over in dit verbrokkelen en laat me rusten in dit Helende Witte Licht
De kostbaarheid ervan kan ik nog niet voelen of omarmen
en ik daal verder af in de leegte, die zo uitzichtloos lijkt, zonder nieuw begin.
Mijn aanvaarding van dit stille sterven maakt me zoals een bloem die haar bladeren laat vallen,
alsof ze de glans heeft verloren en de schittering vergeten en de geur een laatste herinnering schenkt.
Ik geef me over en daal af in de leegte en ik laat los het verlangen dat iemand me vangt,
ik heb begrepen dat redders er slechts zijn om te verzachten en dat ware indaling gebeurt zoals de geboorte van een kind.
Niet – wetende, geen idee van wat gaat komen en in volle overgave aan de reis,
van de weeën die zacht en toch krachtig duwen om dan te belanden in armen van liefdevol zijn.
Ware geboorte is slechts te vinden waar we ons loskoppelen van verlangen of beeld
en durven afdalen tot de poort van liefde, maar die voor nu zo niet bestaande lijkt.