Wanneer de zee zachtjes fluistert... woorden vol tederheid.

Ken je die momenten in het leven waarin je het gevoel hebt dat de zee je roept?

Waarin je begrijpt dat je in de buitenwereld de oplossing niet gaat vinden, maar dat de wind en het geruis van de golven je kunnen helpen met de vraagstukken die voor nu leven in je hoofd?

En durf je dan te volgen en je vrij te maken van enig excuus dat je ervan zou weerhouden om die innerlijke exploratie aan te gaan? Om je te verbinden met een van 's werelds grootste wonderen en je te openen voor een gidsing die de geest niet verzinnen kan.

Ik hou ervan om te luisteren, gewoon omdat het bij me past. Ik heb me zo vaak meer deel van de zee gevonden dan van de complexiteit van het menselijke ras. En wat hou ik van de geur van de schelpen en de roep van de meeuwen die ik probeer te verstaan. De wind die naar zout proevend mijn lippen weet te bekoren en dan de eindeloosheid van de lieflijke horizon.

En zo begon ook die dag met een zoeken naar waar geen helderheid was.

Ik deel graag wat de zee met me deelde, een geschenk dat ik meedraag in mijn hart.

"De ochtendnevels hadden hun weg naar de oplossing reeds gevonden, de lucht voelde fris en open en de grote moeder keek me glimlachend vanuit de verte aan. Ik baande me blij een weg door het mulle zand dat reeds haar geuren verspreidde en in de verte kon ik haar ochtendlied horen, een symfonisch georchestreerd geruis van komen en gaan.

Ik wandelde in de eindeloosheid van bestemming tot een pier mijn aandacht trok. 

Ik werd geraakt door het spel van de golven die elkaar probeerden te ontmoeten op deze verhoging die het strand met de zee verbond. En tegelijkertijd kon ik begrijpen hoe deze massa de kracht van de golven verscheurde en toch elkaar weer ontmoette op het gouden natte zand.

Een komen en gaan van grootsheid naar rust en zacht samensmelten in de oneindighed. Om dan terug te keren naar wat voor mij toen zo uitnodigend voelde, de deinende en veilige moederschoot. Een thuiskomen en rusten in de armen van gedragen liefelijkheid.

Ik kon het voelen, de uitnodiging om mee te deinen in de beweeglijkheid van deze stroom. Ik legde mijn vragen in haar veilige armen en kon voelen hoe mijn gebeden werden gehoord.

Het maakte me stil en ik heb lang gekeken totdat ik begreep waarom de zee me riep. Fluisteringen die in de menselijkheid niet vaak worden begrepen, het zoeken naar verbinding in golven die je doen bewegen en soms voelen als veel te hoog.

Ik kon de zee voelen stromen doorheen mijn menselijke vorm. Ik vond rust in het dieper begrijpen dat er na elk komen de rust is van het terugkeren naar de bron."

Bewegingen, zoals die van een moeder die zich opent en dan weer haar armen sluit. Niet om de liefde af te wijzen, maar gewoon omdat ze vertrouwt en weet dat de oplossing komen gaat.

Of zoals de avond in alle stilte ons omhult in onwetendheid. Maar het eerste ochtendgloren draagt de belofte van inzicht en valt niet tegen te houden; het gebeurt gewoon vanzelf.

Soms is de zee zo onstuimig en krachtig en dan weer lijkt ze stil in de eeuwigheid te staan. Om dan in al haar bruisendheid naar ons uit te reiken om het spel van haar oneindigheid aan te gaan.

Als mens zijn we zo vaak vergeten dat het leven ons gidst. Niet in de theorieën of in de doorwortelde praktijken, maar in de stilte van het ochtendlicht. Het lied van de eerste vogel, het openen van een bloem, het ruisen van de wind die de verhalen met zich meeneemt en het uitzicht in de bergen die de geest zoveel ruimte schenkt.

Ik hoop dat je de roep in jezelf durft te volgen, dat je de deur opent voor zoveel magie. Dat je je gedragen mag voelen door wat je wordt geschonken, in alle eenvoud en telkens opnieuw.

Van harte,

Griet.