Meer dan 22 jaar geleden kwam ik voor het eerst in contact met het sjamanisme. Een Sacred Burial ritueel dompelde me onder in een wereld van drums, tabak en ritueel werk. Ik was overdonderd, verwondert en ik herinner me hoe ik pas later begon te begrijpen wat de impact en de betekenis van dit alles was.
Van daaruit ontstond een tocht van dieper begrijpen, onderzoeken, leren en ervaren. Ik leerde mijn gidsen kennen en begreep hoe ik vanuit deze wereld zoveel van hen ontvangen kon.
We zijn omringd met gidsende hulp, we worden gedragen en aangemoedigd door wat soms niet zichtbaar is. Maar ik ben ervan overtuigd dat je ook reeds getuige was van wonderlijke ervaringen waar je misschien destijds geen woorden voor had.
Het licht van de zon kan een dag veranderen, een frisse bries kan voelen als een uitnodiging tot het loslaten van wat zwaar op je weegt en de hoge vlucht van een buizerd kan je het gevoel geven dat je zoekt naar meer ruimte in een situatie die voor nu als beperkend voelt.
Het volgende ritueel dat ik graag wil delen ontstond in een tijd waarin ik veel vermoeidheid ervaarde, het leven had me zo uitgenodigd om mijn zo vertrouwde leven los te laten en tegelijkertijd een nieuw begin op te bouwen. Een stevig pad en ik was moe. Een bezoek aan mijn dokter toonde een veel te hoge bloeddruk en ik begreep dat ik verandering had te brengen in de verkramping die de afgelopen maanden mijn metgezel was geweest.
Ik besloot om dagelijks de nabijgelegen bossen in te gaan, iets waar ik reeds lang naar verlangde, maar de tijd niet voor vond. Maar soms moet een mens even schrikken en met de neus op naargeestige feiten geduwd worden om dan als een katapult een nieuwe richting in te slaan.
Van daaruit ontstond het volgende ritueel dat ik graag met je deel.
Wanneer ik 's morgens wakker word drink ik eerst een helder glas water en maak me klaar om in de vroege uren het bos in te gaan. Ik ben een ochtendmens en ik hou ervan om getuige te zijn van het stille ontwaken van de wereld... gordijnen die nog gesloten blijven, een eerste auto op het pad, de frisse ochtendlucht die de eerste zonnestralen verwelkomen en het lied van de reeds ijverige vogels op zoek naar voedsel voor hun hongerige kroost.
Mijn deur uitgaan maakt me blij, want ik kijk uit naar de ontmoeting met mijn eerste vriend. Een zwart met wit gevlekte merrie bij de nabijgelegen buren, in mijn beleving wachtend op mijn ochtendgroet.
Wanneer ik verder wandel door de stille straat, dan kom ik bij het eerste bos en daar naast het laatste huis ontvouwt zich een smal paadje waar het begin is van mijn dagelijkse ochtendritueel.
Zoals elke dag neem ik even de tijd om mijn intentie te spreken die nu reeds weken dezelfde is. Ik kan voelen dat ik een pad bewandel dat vraagt om los te laten en van daaruit dieper te connecteren met wie ik werkelijk ben.
Mijn intentie:
"Neem van mij alles wat me ervan weerhoudt om te voelen wie ik werkelijk ben. Help me om dieper te vertrouwen dat het leven me altijd steunt."
Dan kijk ik naar het pad en de bomen die me omringen en mijn tocht begint. Aandachtig, gedreven en vol overgave vraag ik steun aan mijn vrienden om krachtig verder te kunnen wandelen, betekenisvol en in overgave aan wat het leven van me wil.
Ik herinner me zovele magische ochtenden waarop de regen een nevelveld van fluisterende stemmen leek, die me aanmoedigden om op dit pad van transformatie moedig verder te gaan. Glinsteringen van neerdalende regendruppels die de jonge twijgen flexibel deden buigen, zodat ze poorten vormden waardoor ik telkens opnieuw doorheen kon gaan.
Elke poort was een uitnodiging tot vernieuwd loslaten. De druppels leken strelingen op mijn hoofd en wangen en vormden soms tranen van verloren geluk. En ook hier kon ik voelen hoe ik kon loslaten, telkens opnieuw.
Ik koos ervoor om telkens op dezelfde weg terug te keren en in plaats van hulp en ondersteuning te vragen ontstonden er woorden van dankbaarheid.
"Dank je voor alle mogelijkheden, voor het terugkeren naar wie ik werkelijk ben. Om me zo uit te nodigen om dieper te vertrouwen dat de weg juist is zoals hij is. Om te omarmen en me te strelen en zachtjes in te fluisteren dat ik liefdevol begrepen ben. En dank je wel voor het lied van de vogels, dat eer ik zo, elke ochtend opnieuw."
De tocht die ik bijna 3 jaar geleden aanging, deed me zakken door mijn voeten, de podoloog noemde het "het ingestorte huis". Geen betere naam hadden ze hiervoor kunnen verzinnen, want zo voelde ik me destijds.
Ondertussen wandel ik krachtig, elke stap gekozen, moedig en de richting is recht vooruit. Ik voel me gesteund, gedragen en getraind om dit nieuwe pad te bewandelen en ik heb zoveel dankbaarheid voor mijn lichaam dat telkens opnieuw zich zo gemakkelijk herstelt.
Wat voorbij is, is afgesloten en ik kijk doorheen de ochtendnevels, dankbaar, vervuld en verbonden met deze mooie wezens in het bos. Het zijn mijn vrienden, mijn bondgenoten en elke nieuwe bloem verwondert me en maakt me blij. Ik ben dankbaar voor zoveel schoonheid, ik heb begrepen dat dit hoort bij mijn vreugdevolle zingende ziel.
Ik wens je dezelfde ervaring toe en vooral dat het gemakkelijk mag zijn. En dan niet zozeer de paden die je doorwandelt, ik weet dat de oefeningen soms zo intens en te groot kunnen zijn.
Maar wat ik wil zeggen, is dat je kan voelen dat in wat er allemaal gaande is, er ook ondersteuning kan zijn. Soms zo onverwachts, zo wonderlijk en zo begrepen dat je begint te glimlachen tijdens deze tocht.
Ik wens je omarmingen van zoete zonnestralen en een streling van een frisse ochtendbries. En de liefde van het lied dat je door elke vogel wordt geschonken, wat je daarvoor nodig hebt, is een luisterend oor voor hun geschenk. Ik wens dat je de kracht van de bomen kan voelen en dat hun schaduw als het zo nodig is, koesterende verkoeling brengt. Dat je ook op die momenten waarop je je zo verloren en eenzaam kan voelen, kan voelen dat je door hen gedragen bent.
Mijn leven veranderde met elke stap, ik had gekozen om de oversteek naar het nieuwe te maken, ik kan je alleen maar uitnodigen om ook dit pad te gaan.
Van harte,
Griet.
Comments