Ik geloof dat we allemaal de beste vaders of moeders willen zijn en zo ook de beste zonen en dochters. En daarin geloof ik dat we schenken wat we kunnen.
Maar wat maakt toch dat we soms zo verdwalen?
Mijn moeder was een verhalenvertelster, maar dan een echte. Ik herinner me de avonden waarop we samen zaten aan de keukentafel met zo van die dikke suikerwafels die we verkruimelden tussen onze vingers, want wanneer mijn moeder begon te vertellen dan was de spanning soms gewoon te groot.
Verhalen over verloren gelopen kinderen, uitzonderlijke helden maar ook gevaarlijke geesten die huisden in verlaten kerken en de nacht was dan donker en duister... en daarna moesten we naar bed.
En dan komen meestal die tijden waarin we zo verdwalen... als zonen en dochters maar ook als ouders die zoeken naar wat er nodig is voor hun kind.
Wat maakt toch die zoektocht en het niet lijken te vinden?
Er is een resonantie tussen beiden.
De wijze waarop we kijken naar onze kinderen is vanuit de ervaringen uit onze kindertijd. Van hieruit ontstonden overtuigingen die we hebben aangenomen over hoe we moeten leven, en wat belangrijk is, hoe we liefde kunnen ontvangen en in vele gevallen zijn die paden ontstaan vanuit gevoelens van angst, onveiligheid, tekort of niet goed genoeg zijn. En van daaruit beginnen we te zorgen.
We willen onze kinderen behoeden voor deze ervaringen en we hopen dat ze het beter doen.
Hoe wij kijken naar onze ouders is vanuit de overgave van een kind. Veiligheid moeten we ontvangen van een ander. Stappen worden voor ons gezet. We passen ons aan en zoeken manieren om veilig en geliefd te zijn. En van daaruit gaan we functioneren en verliezen we voor een stuk onze eigenheid.
Ik heb me vroeger vaak schuldig gevoeld omdat ik reeds vroeg in mijn leven begon te begrijpen dat ik niet verder kon. Mijn eerste scheiding duwde me in de armen van een therapeute en ik begrijp dat dat het beste is wat ik toen kon kiezen.
Ik was een jonge moeder met drie kleine kinderen, mijn jongste dochter was nog geen jaar oud. Ik woonde alleen en zocht naar wat ik was verloren en vooral naar wie ik werkelijk was. En mijn kinderen hadden geen keuze, ze bewogen mee op mijn pad.
Ik maakte me vrij van die oude mantel die zo versleten was. Ik begreep dat mijn zoektocht anders was dan die van mijn kinderen en begon te luisteren naar wat in hen leefde, wat hun noden waren en welke dromen er leefden in hun hart.
En alle angsten die ik begon te ervaren, wel, ik begreep, dat dat ging over mij. Het was mijn taak om die te omarmen, zodat mijn kinderen hiervan vrij konden zijn.
Ik leerde om mijn kinderen voor me te laten varen in hun bootje en ik was er als er een klif opdook, een oudere vrouw had me dat ooit verteld. Ik leerde hen te vertrouwen en ik begon te geloven in hun kracht en gaf ruimte zodat ze konden zoeken en verkennen om te worden wie ze werkelijk zijn.
Want weet je, de zee kan zo onstuimig zijn en kan je zo doen bewegen, dat is wat ook de wind ons toont. Het hoort bij de natuur en dus ook bij ons leven, om
soms te kabbelen, dan weer onmetelijk verloren te zijn, maar altijd te landen in de vernieuwde bedding waarin we stil en dicht bij onszelf leren te zijn.
Ik heb begrepen dat onze kinderen ons raken en uitnodigen om te groeien en te leren over liefde voor onszelf. Als we daarin kunnen landen, dan verandert het leven, dan hoeven zij niet langer een invulling van onszelf te zijn.
Voor het eerst nodig ik mijn dochter Emma uit in mijn komende training. De gesprekken die we deelden in de periode van mijn tweede scheiding hebben me diep geraakt. Ze gaven me inzichten over mezelf. Ze maakten me vrij van zorgen die ik had over hen en die blijkbaar niet bestonden, alleen in mijn moederhoofd. Ze maakten dat ik vrij kon bewegen in het verwerken van het loslaten van mijn perceptie van wat liefde diende te zijn. Ik kon landen in mezelf en leerde omarmen dat het leven liefdevol beweegt.
Er is een pad waarin we de kinderen in onszelf omarmen, liefdevol ontvangen wat ooit verloren was. Daarin maken we ruimte en helen we wat ooit in de weg stond voor onze kinderen , om vrij in het leven te zijn.
Van harte,
Griet.
Comments