Ik vermoed dat velen van ons zoeken naar een doel in het leven of een landen op een plaats die betekenisvol lijkt.
Iets dat we hopen te vinden of willen ervaren of ons het gevoel geeft dat het leven zinvol is.
In de angst die bij velen voelbaar is en daarbij het niet begrijpen hoe het dan verder moet, hoe je als mens dient te bouwen aan een toekomst die zo ondefinieerbaar of niet voorspelbaar lijkt. Waarin eenzaamheid en verlorenheid woorden zijn die veel worden gesproken en zo bewogen voelen.... Hoe doe je dat dan in deze tijd?
Tijden van verandering vragen om overgave. Transitie is een groot woord. Loslaten van wat ooit vertrouwd en veilig voelde, doet ons bewegen... veiligheid zoeken lijkt dan soms de grootste nood.
Maar wat als we de bestemming verankeren in dit moment.
Wat als we de zoektocht staken en durven geloven dat de enige uitnodiging schuilt in het hier-en-nu. Een moment waarin we bereid zijn te kiezen voor waarheid en oprechtheid en een eerlijk overschouwen van hoe je je in het leven beweegt.
Een zelfstudie die tijd zal vragen en die je kan inzetten voor een observatie van bijvoorbeeld elk door jou gesproken woord.
Ben je dan bereid om te kijken naar je handelen en naar elke beweging die door jou geboren wordt? En in eender welke vorm...
Want als het leven resoneert, dan is het uiterst belangrijk dat handelen en spreken in elkaar passen zoals een puzzelstuk dat een andere geliefde vond.
Naakt eerlijk, kijkend naar jezelf, als een toeschouwer die een stap achteruit zet en nieuwsgierig in observatie gaat met de vraag: "Kan ik hierin mezelf terugvinden, met de intentie om eerlijk en waarachtig te zijn?"
Levensveranderend was dit voor mij. Confronterend, overschouwend en zoekend naar een dieper begrijpen waarom ik oprechtheid soms zo vermeed.
Als angst te groot wordt verdwalen we op het pad. Dan gaan we als een mens een wereld creëren die niet meer verbonden is met wat er werkelijk gebeurd.
Wees zacht voor jezelf, vergeef, omarm en heb lief. Het zijn de kinderen in jou die zo zochten naar bescherming en liefde en in die zoektocht verloren liepen in een verhaal.
Elke situatie die op één of andere manier raakt aan de pijn die het kind in jou ooit voelde en die te groot was in dat moment, zal het afdwalen van waarheid in gang zetten, gewoon omdat het een manier was die je zelf hebt gevonden, een mechanisme dat je loskoppelde van de pijn.
Volwassenheid geeft veiligheid. De innerlijke kinderen kunnen dan worden omarmd.
Laten we doorgroeien, laat ons zacht zijn en doorwandelen, stap voor stap.
Vrede vindt zijn oorsprong in de kern, de essentie, in een waarachtig samenzijn met jezelf.
Veiligheid vinden doe je vanuit die stilte, dat samenzijn waarin elk kind in jezelf een veilige bedding vindt. In het verwelkomen van wat je ooit hebt verloren, het kind dat zo gevoelig om bescherming zocht.
Als kinderen mogen rusten in jouw veilige armen, dan verandert het leven in zijn vorm. Dan mag afwijzing of eender welke ervaring naar je toekomen, omdat je hebt geleerd te verwelkomen wat ooit zo verloren was.
Van harte,
Griet.