Als ouder loop je soms verloren in de levendige drukte van een jong gezin of de woeligheid van opgroeiende pubers en de zoektocht naar ruimte voor jezelf daarin.
Een verhaal dat me niet vreemd is.
Ik herinner me hoe ik jaren geleden geraakt was door de wijze waarop ik reageerde op de vraag van één van mijn kinderen en als ik erover schrijf dan voel ik het nog steeds. Een herinnering die me diep geraakt heeft en die het begin was van een zoektocht naar vrede en innerlijke rust in mezelf.
Mijn dochter had de kwaliteit van beweeglijk te zijn in het leven. Wanneer ik haar zocht kon ik haar vinden in de bomen, ergens heel hoog en op het eerste zicht over de grens van wat ik veilig vond. Of tussen de struiken of onderweg in de weiden achter de koeien hollend in een trouwkleed dat de sint mijn kinderen had geschonken, vuil en half gescheurd met een kroon van bloemen op haar edele meisjeshoofd.
Ik hield zo van mijn dochter en zij had een frisheid die de aandacht trok, want ze leek onverschrokken in het leven dat ze op een manier doorwandelde als een waarachtig avontuur.
Ik woonde destijds met mijn 3 meisjes op een eiland, zo noem ik het graag. Een huis in de velden en grachten die de grens aangaven van onze plek. Het pad naar de buitenwereld begon ook daar, geen fietsers, geen auto's, geen bezoekers of alleen als ze vertrouwd waren met ons. Een grote oude boomgaard in de voortuin en boven de voordeur in de lente de geur van een hemelse blauwe regen. In de achtertuin plantte ik elk jaar opnieuw bloemenvelden en ook pompoenen, courgetten en boontjes, ik hield en hou nog steeds van tuinieren, dat raakt iets in me, brengt me helemaal tot wie ik ben.
In die periode leefde ik alleen met hen. En drie jonge kinderen groot brengen in de zoektocht naar harmonie en het vinden van diepere verbondenheid met mezelf en met het leven, kon soms gewoon zo intens zijn. De nood aan eigen ruimte, rust, de verantwoordelijkheden waarvan ik het gevoel had dat ik zoveel alleen moest dragen en uiteraard was het ook een uitdaging financieel. Maar de plek waar we woonden droeg ons en schonk rust en we waren vrij en hadden zulke fijne tijd samen want we leefden er zoals het ons toebehoorde, de buitenwereld leek immers met, momenten heel ver weg.
En toch, soms zijn er van die momenten die je nooit meer zal vergeten, omdat ze je geraakt hebben en waar je nog steeds heel stil van wordt.
Ik herinner me hoe ik op een zeker ogenblik het gevoel had dat het allemaal teveel voor me was, ik kon geen prikkels meer verdragen, ik zocht naar ondersteuning, maar de zon scheen buiten en mijn kinderen wilden spelen en er waren ook nog vriendjes, een feestje voor één van hen ... en ik liep over, de meest juiste woorden die ik voor nu hier voor vinden kan.
Mijn dochter was zo in haar nopjes en kwam naar me toegelopen om iets te vragen waarop ik al verschillende keren "neen, niet nu" had gezegd. Maar mijn mooie energieke levendige kind, het leek alsof het leven haar alleen maar verder duwde in de plannen die leefden in haar prille geest en ze wist van geen ophouden en bleef maar vragen..... tot ik riep: "Niet nu!" En ik duwde haar opzij en ik kan het nog steeds voelen als ik dit neerschrijf, zij viel voor me neer op de grond. Ik wist niet wat er gebeurde, ik had dit nooit zo bedoeld.
Mijn leven stond stil. Ik schrijf het hier neer en nog steeds voel kan ik het voelen wat het met me deed. Ik heb mijn dochter al mijn sorry's gegeven en zij zelf weet niet waar ik het over heb. Het heeft me zo achtervolgt en ik was een vat vol schuldgevoelens en ik begreep ook dat zoals zij in mijn ogen een grens overschreed, ik net hetzelfde deed.
Ik herinner me hoe ik haar in mijn armen heb genomen en ik voelde zoveel spijt en misschien kan je zeggen dat dit iedereen kan gebeuren en dat is zo, maar het had zulk een impact op mij.
Ik begreep dat ik niet verder kon met mijn eigen machteloosheid, want dat was het grootste gevoel, ik had hulp nodig en ondersteuning en iemand die van me overnam in zulke momenten, dat begreep ik heel goed. De verlangens, de pijn, de onmacht die in me leefden diende ik in de ogen te kijken want anders zou ik verloren lopen en mijn kind had daar het slachtoffer van geweest. Ik heb geluk gehad dat die handeling me zo heeft bewogen, ik wilde me zo niet gedragen, naar niemand van hen.
Ik ging op zoek en ik vond hulp en daar ben ik nog elke dag dankbaar om.
Na jaren groeien en leren, mijn oudste dochter is ondertussen een mooie jonge vrouw en ik ben zo trots op haar en op een manier bezit ze nog steeds dat levendige, maar het maakt ook dat ze in het leven haar geschenken deelt. En ik begrijp hoe het leven je kan overmannen en je het gevoel kan geven dat je het niet meer weet. Dat heb ik mogen ervaren en heeft me begripvol gemaakt wanneer ouders me vertellen hoe moeilijk de zoektocht met kinderen kan zijn.
Ik leerde over mezelf, over wie ik was als vrouw en als moeder in een situatie die me zo ontredderde en waarvan ik begreep dat de wonde voelbaar was in mijn vrouwenlijn. Mijn moeder beleefde op een manier hetzelfde toen ze destijds een gezin van vier kinderen droeg. Mijn grootvader was een gevangene tijdens de oorlog en mijn grootmoeder overleefde met vier jongens, ik herinner me hoe ik geraakt was wanneer mijn moeder vertelde over de armoede die er toen daar was.
Een verhaal van vele vrouwen dat leeft in de voorouderlijn. De onmogelijkheid, het gevoel een gevangene te zijn in een situatie en de onmacht om niet te kunnen neerzetten wat er leeft in hen. Een collectief voelen en vele vrouwen in deze tijd maken zich vrij van het verhaal. En we leven in een tijd waarin we de mogelijkheid hebben om te kiezen voor heling en groei en verandering.
Het zijn die sporen die me destijds uitnodigden om dieper te kijken naar wat er gebeurde in mij. Om een pad in te slaan dat uitnodigt om in vrede te landen en daarin zegeningen en herstel te brengen, ook in het collectief.
Ik geloof dat mannen hetzelfde doorwandelen, maar dan in hun eigen verhaal. Ik ben altijd zo dankbaar hen te verwelkomen in mijn training, mijn groei draag ik op aan zij die moedig de evolutie ingaan.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit wilde delen, maar laat het een uitnodiging zijn tot groei. Schuld is de laagste energie waarin we kunnen vertoeven en draagt alleen maar bij tot het slachtofferschap. En slachtofferschap lost op als we moedig zijn, als we een keuze maken om het anders gaan doen. Als we bereid zijn om naar onszelf te kijken en stoppen te wijzen naar wie buiten ons de oorzaak van wat wij creëren zou kunnen zijn.
Dus zie het maar als een moedig delen van een moeder die de volmaaktheid niet heeft bereikt.
Als ik ook maar iemand kan bewegen die dit in haar of hemzelf herkent, zoek dan hulp en draag je groei op aan de kinderen, de jouwe of die van een ander zijn. Weet dat één beweging die jij maakt een invloed heeft op de hele planeet. Er is een resonantie die zo groot is dat ze bijdraagt aan alles wat leeft.
We hebben geluk in deze tijd, hoe woelig het soms ook is, dat er zoveel tools worden aangereikt om terug vrede te vinden en vrij te worden als een liefdevol en open mens.
Mijn nieuwe training "Wanneer generaties liefdevol omarmen" is een oefening op dit pad. Een uitnodiging om te landen in vrede, ook als het moeilijk wordt.
Ik wens je de kracht van introspectie, het leven resoneert met je mee. Omarm jezelf in de groei hiermee verbonden, zodat je kan houden van de evolutie en de mooie mens die je bent.
Van harte,
Griet.
Comments