Gisterenavond, 19.15u had ik mijn jongste dochter Noa aan de lijn.
Haar traject "onderwijs" was zo bewogen. Hooggevoelig, teruggetrokken, creatief, faalangstig, dyslectisch, invoelend, wijs, bekwaam,... en hoe doe je dat dan?
Zij startte in de Steinerschool, een droom zo voelde het en het hoorde haar zo toe. Maar toen stapte ze over naar het middelbaar en daar waren de klassen zo groot en zo druk en zij kon wat haar werd aangeboden niet verwerken met een combinatie van een dagelijkse treinreis van 2 uur. Dus van daaruit ontstond een nieuw traject.
Landend in het kunstonderwijs waar de lat op theorie zo hoog ligt, ikzelf begrijp dat niet, om dan terug te keren naar Steiner omdat daar haar ziel gelukkig van wordt.. en te landen in BSO....
En gelukkig zijn daar dan leerkrachten die zien dat er zoveel meer mogelijk is. Ik ben hen zo dankbaar en ook de klassen, waar halen we het vandaan hen te bestempelen als minder of wat dan ook.
Dus kreeg ik gisteren een telefoontje van mijn o zo moedige dochter die op kot zit en koos om als studierichting " sociale hogeschool" te doen en bang was voor de resultaten van haar eerste examen ooit, na veel studeren en uitzoeken hoe dat dan werkt.
Advies kwam van haar zussen en hun partners en ieder van hen supporterde mee, invoelend en wetend hoe gevoeligheid je kan bewegen en ook faalangst is hen niet vreemd.
En ik, ik dans nog en ben zo trots...
We hebben samen gezeten aan de tafel van de woonkamer tijdens haar blokperiode, zij studerend en ik bouwend aan mijn website, soms muisstil en met een koptelefoon. Op een manier elkaar ondersteunend en aanmoedigend en twijfelend en zoveel gevoelens van dan weer angst om te falen en weer moedig verder gaan.
Ze doet het toch maar! En zo goed... en haar nieuwe klasleerkracht kijkt zelf verwondert toe.
Ik ken zovele van deze verhalen, destijds als leerkracht en nu in mijn werk. Er moeten mensen rechtstaan die het potentieel voelen van deze jongeren en aanmoedigend durven naast hen te staan.
Er valt veel te leren, voor de volwassenen en ook voor het kind.
En ik, ik ben apetrots.
Ze gaat binnenkort haar laatste vakken in. Er was een optie om een langer traject te kiezen, maar haar resultaten zijn gewoon schitterend!
Hierboven zo één van die foto's waar ik nog steeds voor smelt.
Ik heb vier schitterende dochters, elk met hun eigen traject, bewogen, gekozen en apart, elk op hun eigen manier... ja, misschien eigenzinnig, zo zou je het kunnen noemen en daarom ben ik dan ook zo trots!
En ik? Ik ben de rijkste moeder van deze planeet, ik heb geleerd mijn kinderen in het leven ruimte te geven, zodat ze kunnen wandelen zoals het elk van hen toebehoord. En deze dagen dans ik verder op de tonen van Noa haar behaalde succes!
Foto: Sweet Noa jaren geleden tijdens een vision quest.
Van harte,
Griet.
Comments