Laat vandaag maar zacht zijn...

We wandelden samen, zonder woorden, want zelfs de lucht voelde zo kwetsbaar en niet open en vrij.

En de ziel droeg dat diepe verlangen om te begrijpen of te worden begrepen, maar ook daar was de kwetsbaarheid te teer.

Het was de zon die de herinnering van vertrouwen bracht, die verlichtte wat er leefde in dat grote gevoelige hart.

Mijn cliënt keek me aan en deed me even twijfelen, tot zij de volgende woorden sprak:

“Hoe graag ik ook de ander zou willen troosten of liefst wil wegwandelen van wat er nu leeft in mij, zodat ik niet hoef te kwetsen met woorden die alleen maar vergroten, die stille pijn…

Maar wanneer waarheid komt vanuit de ziel die spreekt, kan ik niet anders dan deze te omarmen en in het leven te brengen, hopelijk met de zachte woorden zoals ik die nu deel met jou”

We wandelden verder, deze keer arm in arm… en het zonlicht verwarmde onze hoofden en een glimlach van dieper begrijpen en dankbaarheid verscheen.

En zo ook die stilte van deze woorden...

Hartelijk verbonden,

Griet.